سکوتی که باید شنیده شود

 

   روایت کسانی‌ست که «رفتن» برایشان انتخاب نبود، بلکه تنها راه بقا بود.

اینجا از مهاجرت‌های اجباری، تبعیدهای ناخواسته، سرکوب، و رنج خانه‌ای که پشت سر جا ماند، می‌نویسیم.

نه از روی میل، بلکه از روی ناچاری.

صدایی برای آنان که ناچار شدند بی‌صدا بروند.

This is the story of those for whom “leaving” was never a choice —

but the only way to survive.

Here, we write of forced migrations, unwanted exiles, suppression,

and the pain of a home left behind.

Not out of desire — but out of necessity.

A voice for those who were forced to leave in silence.

       Dimah.M