مرداد خونین ۶۷؛ حقیقتی که خاموش نمی‌شود

 

مرداد ۶۷ فقط یک تاریخ نیست. یک زخم باز است. زخمی که هر سال دوباره خون می‌ریزد.

در آن تابستان سیاه، رژیم آخوندی نشان داد که برای حفظ قدرت، هیچ مرزی از جنایت را نمی‌شناسد. هزاران زندانی سیاسی را از سلول‌ها بیرون کشیدند. نه برای دادگاه، نه برای محاکمه. تنها چند سؤال، چند دقیقه. و بعد: طناب دار.

هیئت‌های مرگ با امضای خمینی، نسل یک ملت را بریدند. جوانانی که تنها «گناه»شان ایمان به آزادی بود، در سکوت زندان‌ها خفه شدند. کامیون‌ها شبانه اجساد را بردند؛ بی‌نام، بی‌نشان، در گورهای جمعی.

اما حقیقت هرگز دفن نشد. خانواده‌ها هنوز در بیابان‌های خاوران نشانی از عزیزانشان می‌جویند. مادران دادخواه هنوز فریاد می‌زنند.

۳۷ سال گذشته، اما جنایتکاران آزاد می‌گردند. یکی رئیس‌جمهور شد، دیگری ولی‌فقیه. این است چهره واقعی جمهوری اسلامی: نظامی که از خون مردم تغذیه می‌کند.

مرداد ۶۷ سندی است علیه این رژیم. سندی که هیچ‌وقت پاک نمی‌شود. هر بار که از آزادی حرف می‌زنیم، باید نام قربانیان آن تابستان را تکرار کنیم.

این رژیم محکوم به سقوط است. عدالت دیر یا زود خواهد رسید.

و روزی خواهد آمد که طناب دار نه بر گردن مبارزان، که بر گردن جلادان بیفتد.

#قتل_عام۶۷ #دادخواهی #نه_به_جمهوری_اسلامی #ایران_آزاد #نه_به_آخوندی