شکنجه و سرکوب؛ خشونتی سیستماتیک علیه مردم ایران

در ایران، استفاده از شکنجه و سرکوب علیه شهروندان به ابزاری عادی برای حفظ قدرت تبدیل شده است. زندانیان سیاسی، فعالان مدنی و اجتماعی، و حتی شهروندانی که تنها حق اعتراض یا بیان نظر خود را مطالبه می‌کنند، در معرض رفتارهای خشونت‌آمیز و غیرانسانی قرار دارند. این اقدامات نشان از فروپاشی اخلاقی و حقوقی در سیستم حکومتی دارد.

نمادهای شکنجه و سرکوب

بازداشت‌های خودسرانه، فشارهای روانی، ضرب و شتم، محرومیت از تماس با خانواده و محرومیت از خدمات حقوقی، نمونه‌هایی از شکنجه و سرکوب در ایران هستند. این اقدامات نه تنها حقوق بنیادین بشر را نقض می‌کند، بلکه ترس و رعب را در جامعه گسترش می‌دهد و هر صدای مخالف را خاموش می‌کند.

پیامدهای اجتماعی

شکنجه و سرکوب تأثیرات عمیقی بر روان و امنیت اجتماعی دارد. افزایش افسردگی، اضطراب، خودسانسوری، ترس عمومی و کاهش اعتماد به نهادهای حکومتی از جمله پیامدهای این سیاست‌های سرکوبگرانه است. جامعه ایران در سایه این خشونت سیستماتیک، فرصت رشد و توسعه اجتماعی و فرهنگی را از دست می‌دهد.

راهکارها و مطالبه‌ها

برای پایان دادن به شکنجه و سرکوب، نیاز به نظارت بین‌المللی، شفافیت قضایی، آزادی فوری زندانیان سیاسی و پایان دادن به بازداشت‌های خودسرانه است. جامعه ایران تنها زمانی می‌تواند عدالت و امنیت واقعی را تجربه کند که خشونت سیستماتیک متوقف شده و حقوق بنیادین شهروندان تضمین گردد.

کانون دفاع از حقوق بشر در ایران
#مهساامینی
#vvmiran
@baschariyat
#MahsaAmini