زنان کولبر؛ بار فقر بر شانه‌های فراموش‌شده / #پردیس_پارسا تحلیل وضعیت زنان کولبر و نقش تبعیض ساختاری در گسترش فقر مرزنشینان کولبری که بیش‌تر در استان‌های کردستان کرمانشاه و آذربایجان غربی رواج دارد پدیده‌ای است که با فقر ساختاری توسعه‌نیافتگی و سیاست‌های تمرکزگرا گره خورده است حکومت با توسعه‌زدایی مداوم از مناطق غیرشیعی و غیرفارس به این پدیده خصوصاً در مناطق مرزی کردنشین دامن زده است سال‌ها بی‌توجهی ناامنی‌های تاریخی و نگاه امنیتی به این مناطق عملاً سرمایه‌گذاری پایدار را غیرممکن کرده است نبود کارخانه‌ها و کارگاه‌های تولیدی ضعف گردشگری و رکود کشاورزی مردمان این مناطق را از فرصت‌های شغلی رسمی محروم کرده و نرخ بیکاری را بالا برده است در غیاب سیاست‌های حمایتی و توسعه‌ای اقتصاد غیررسمی و فعالیت‌های پرخطری چون کولبری به تنها راه بقا و امرار معاش برای هزاران خانوار مرزنشین تبدیل شده است بر اساس برآوردهای غیررسمی جمعیت کولبران بین ۸۰ تا ۱۷۰ هزار نفر تخمین زده می‌شود آمار رسمی تفکیک‌شده‌ای از تعداد دقیق زنان کولبر وجود ندارد اما برخی منابع شمار آن‌ها را تا چند هزار نفر برآورد می‌کنند بسیاری از این زنان سرپرست خانوار هستند یا همسرانشان به دلیل بیماری یا اعتیاد توانایی تأمین مخارج زندگی را ندارند کولبری برای این زنان آخرین سنگر برای حفظ استقلال مالی و تأمین حداقل نیازهای خانواده است روایت‌هایی از زنان کولبر بهیه زن ۵۳ ساله‌ای است که ده سال است کولبری می‌کند بهیه به خط صلح می‌گوید «دیگه این دنیا این شکلیه زندگی یه سری راحته بعضی‌هام مثل ما زندگی‌مون سخته و باید با کولبری خرجمون رو در بیاریم پسر بزرگم فوق‌لیسانس گرفته بیکاره یه قرون پول تو جیبش نیست زنش هم درس خونده ولی بیکاره دو تا پسرای دیگه‌م هم همین‌طورن یکی‌شون مهندس کامپیوتره اون یکی فوق‌لیسانس حسابداری هیچ کدومشون کار درست‌وحسابی ندارند من چیکار می‌تونم بکنم من کارای دیگه‌ای مثل گیوه بافتن و خیاطی و کارای بافتنی با کاموا رو هم امتحان کردم ولی اون کارها مثل کولبری درآمد ندارن بدون کولبری زندگی‌مون نمی‌چرخه» گلزار ۴۸ ساله که بیوه است و به تنهایی شش فرزندش را بزرگ کرده به خط صلح می‌گوید «الان واقعاً همه برای امرار معاش می‌رن کولبری الان یه دوره زمانه‌ای شده که مخارج بالاست همه چیز گرون شده تو باید دو بار سه بار بری کولبری تا بتونی یک کیسه برنج بخری من خودم یازده ساله کارم اینه» چیمن که ۴۵ سال دارد و همسرش به دلیل دیسک کمر شدید قادر به کار کردن نیست در گفتگو با خط صلح می‌گوید «من الان سرپرست خانواده‌ام سه تا بچه مدرسه‌ای دارم تو پاوه مستاجر هستیم و خودم تو دزآور دارم کولبری می‌کنم دخترم طلاق گرفت با یه بچه‌ی کوچیک برگشت خونه و شوهرم دیسک کمر داره الان هفت نفر تو خونه‌ان الان شغل اصلیم کولبریه اگر من کولبری نکنم از کجا بیاریم بخوریم» نقض آشکار حقوق انسانی زنان کولبر این شرایط نمادی از تبعیض ساختاری و سیاست‌های تبعیض‌آمیز جمهوری اسلامی علیه زنان و اقلیت‌های قومی است زنان کولبر قربانیان خاموش فقر و بی‌عدالتی هستند که با بی‌توجهی نهادهای حکومتی و غیاب برنامه‌های توسعه‌ای رها شده‌اند رفتار حکومت در برابر این پدیده مصداق نقض اصل بیستم قانون اساسی و مواد سوم و بیست و سوم اعلامیه جهانی حقوق بشر است قانون اساسی اصل بیستم اصل بیست و هشتم اصل چهل و سوم اعلامیه جهانی حقوق بشر ماده سوم ماده بیست و سوم ماده بیست و پنجم کانون دفاع از حقوق بشر در ایران #مهساامینی #vvmiran @baschariyat #MahsaAmini