نقض سازمانیافتهی حقوق مردم ایران
خلاصه: حقوق بشر در ایران به شکل سیستماتیک نقض میشود. محدودیت آزادی بیان، بازداشت فعالان، سرکوب اعتراضات و تبعیض علیه اقلیتهای دینی و قومی تنها بخشی از واقعیت تلخ وضعیت کنونی است. این مقاله نگاهی بیپرده به این شرایط دارد.
در جمهوری اسلامی، حقوق پایهای مردم تنها روی کاغذ وجود دارد. آزادی بیان، تجمع و فعالیت مدنی محدود و تحت کنترل شدید نهادهای امنیتی است. فعالان، روزنامهنگاران و وکلا در معرض بازداشتهای خودسرانه، شکنجه و فشارهای قضایی قرار دارند و بسیاری از حقوق قانونی آنها نادیده گرفته میشود.
بازداشت و سرکوب فعالان مدنی
اقلیتهای دینی و قومی؛ شهروندان درجهدو
پیروان ادیان غیررسمی و اقلیتهای قومی در ایران با محدودیتهای گستردهای مواجهاند. از محدودیت در تحصیل و اشتغال گرفته تا محرومیت از مشارکت سیاسی و اجتماعی، همه حاکی از تبعیضی است که نه تصادفی بلکه نتیجه سیاستهای آگاهانه حکومت است. حتی پیروان ادیان رسمی نیز از امنیت و برابری کامل برخوردار نیستند.
سانسور و کنترل اطلاعات
دسترسی به اینترنت، شبکههای اجتماعی و رسانههای مستقل محدود و تحت نظارت شدید قرار دارد. هرگونه اعتراض یا نقد نسبت به حکومت، میتواند به بازداشت یا فشارهای قضایی منجر شود. در چنین شرایطی، آزادی بیان و اطلاعرسانی به شدت تحت تأثیر قرار میگیرد.
نتیجهگیری
ایران امروز نمونهای از کشوری است که حقوق بنیادین مردم، به ویژه آزادی بیان و فعالیت مدنی، به ابزار کنترل و سرکوب تبدیل شده است. تا زمانی که ساختار سیاسی و قضایی بر محدود کردن حقوق مردم بنا شده باشد، هیچ اصلاح ظاهری نمیتواند واقعیت تلخ سرکوب را پنهان کند.
